اخبار صنعت و فناوری

یکی از مسائل محیط زیستی که راجع به آن زیاد صحبت میشود و به یکی از مسائل مهم و عمده تبدیل شده است،تولید زباله و جمع آوری آن است. به راستی با 9 هزار تن زباله تولیدی در تهران چه میشود؟ سازماندهی این حجم زیاد از زباله در داخل و خارج از شهر چگونه است ؟

در حال حاضر به طور میانگین روزانه حدود ۸ تا ۹ هزار تن پسماند عادی و زباله خانگی در شهر تهران تولید و جمع آوری می‌شود. سرانه تولید زباله در شهر تهران برای هر نفر حدود ۸۰۰ تا ۹۰۰ گرم در روز است در حالی که نُرم میانگین سرانه تولید زباله برای هر نفر در دنیا به طور میانگین حدود ۴۵۰ تا ۵۰۰ گرم است.

در این میان حجم زیادی از زباله تولیدی این شهر به زباله های خشک و قابل بازیافت اختصاص دارد که میتوانمد منبع درآمدی بسیار خوبی برای شهر باشد. همچنین بازیافت زباله و جلوگیری از دفن در حجم بالا برای جلوگیری از تولید و اشائه آلودگی نقش مهمی دارد.

در حال حاظر 70% از زباله ها شامل زباله های تر و 30% آن شامل زباله های خشک می شود که از این میزان زباله خشک ، تقریبا 27% آن جمع آوری می شود .

راه های جمع آوری زباله به صورت قانونی شامل دو روش می شود که اعم از روش های آموزشگر و ملودی می باشد .

در روش آموزشگر ، اشخاصی از طرف شهرداری به ارگان ها و سازمان های دولتی و خصوصی رفته و پرسنل و کارکنان آن ارگان را با روش های تفکیک زباله آشنا می کنند . 

منظور از ملودی نیز ماشین های جمع آوری پسماند خشک است که در خیابان های شهر گشت زنی کرده و پسماند خشک مردم را هرچند با قیمتی نازل از آنها خریداری میکنند. دلیل ملودی نامیده شدن این ماشین ها ، صدایی است که در حین حرکت تولید می کنند .

غرفه های بازیافت موجود در سطح شهر که در ازای دریافت پسماند خشک اجناسی مانند مواد شوینده تحویل میدهند هم که برای همگان آشناست.

از روزی که قرار شد برویم بازدید خط تفکیک پسماند تر و خشک دائما به این فکر میکردم که قرار است به یک سازمان عظیم پیشرفته و مکانیزه با دستگاه های  بسیار پیشرفته روبرو شوم که مدت ها زمان برای توضیح و فهم آنها لازم باشد. از قدیم گفته اند جوانی و نادانی. بیچاره ها راست میگفتند. امکان نداشت بیشتر از این ناامید شوم.  ساعت 10:30 صبح است که وارد دفتر شرکت پارس پویش پرکاس می شویم. طرف قرارداد شهرداری منطقه 2 برای تفکیک زباله های این منطقه.

برخوردشان به طرز عجیبی دوستانه بود انتظارمان این بود که خیلی تحویلمان نگیرند ولی یک بار دیگر غافلگیر شدیم ای بابا،ای بابا. بیچاره ما جوان ها، همه به ریشمان میخندند، بگذریم، بعد از توضیحات اولیه مهندس عابد که آب پاکی را روی دستمان ریخت و خلاصه اینکه حرفش این بود، انتظار یک کارخانه بازیافت پیشرفته را نداشته باشید چون از این حرف ها نیست . سیستم بازیافتی که قرار بود ما در منطقه آزادی بازدید کنیم ، کاملا سنتی و قدیمی توسط تعدادی  کارگر انجام می شد . 

حرفش کاملا درست بود . بعد از دیدن سوله ای بزرگ و مواجه شدن با کوه هایی از زباله که در هر چند دقیقه ماشین مخصوص جمع آوری  بازیافت ، زباله ها را در آن سوله تخلیه می کرد و در هر لحظه حجمی انبوه به زباله های قبلی اضافه می شد. کارگر های بیچاره که معلوم بود ساعت ها به جدا کردن زباله هایس خشک از هم پرداخته بودند ، باری دیگر با دیدن آن حجم عظیم از زباله به بقیه کار خود با توان بیشتر ادامه می دادند. بیشتر تمرکز کارگران در نزدیکی نقاله ی تفکیک کننده زباله ها بود. هر کارگر وظیفه اش برداشتن یک جنس شئ بود . عده ای ، اجسام پلاستیکی که به نظر بیشترین حجم جمع آوری زباله های خشک را شامل می شد ، جدا می کردند که در این بین یطری های آب بیشترین اهمیت را در بین باقی اجسام پلاستیکی داشت . در سویی دیگر از نقاله ، عده ای دیگر در حال جدا کردن اجسام شیشه ای و به همین ترتیب تفکیک طبقه بندی شده اشیا بودند . چیزی که برایم جالب بود ، کارگری در بیرون از سوله مشغول به جمع آوری نان های خشک و بسته بندی آنها بود.  هیچکس نمیدانست قرار است با آن نان ها چه کنند. ولی مشخص است. میفروشند به دامداری ها و آنها هم به دام هایشان. اثرات بهداشتی این کار بماند برای بعد ولی کاری است که به احتمال قوی انجام میشود.

نکته قابل توجه این است که بعد بازدید از این مجموعه و صحبت هایی که در طول این بازدید انجام شده بود ، ما شاهد اهمیت روز افزون بازیافت نه تنها در طی شهر های بزرگ بلکه باید در سطح شهر های کوچک همک نیز انجام شود . این گونه محیط زیستی که ما شاهد نابودی اش برای نسل های آینده هستیم به سوی پایداری بیشتر می رود و امید است در آینده ای نه چندان دور ، به موضوع بازیافت زباله های خشک و تر و استفاده از روش های نوین در آن به کار رود .

یکی از مسائل محیط زیستی که راجع به آن زیاد صحبت میشود و به یکی از مسائل مهم و عمده تبدیل شده است،تولید زباله و جمع آوری آن است. به راستی با 9 هزار تن زباله تولیدی در تهران چه میشود؟ سازماندهی این حجم زیاد از زباله در داخل و خارج از شهر چگونه است ؟

در حال حاضر به طور میانگین روزانه حدود ۸ تا ۹ هزار تن پسماند عادی و زباله خانگی در شهر تهران تولید و جمع آوری می‌شود. سرانه تولید زباله در شهر تهران برای هر نفر حدود ۸۰۰ تا ۹۰۰ گرم در روز است در حالی که نُرم میانگین سرانه تولید زباله برای هر نفر در دنیا به طور میانگین حدود ۴۵۰ تا ۵۰۰ گرم است.

در این میان حجم زیادی از زباله تولیدی این شهر به زباله های خشک و قابل بازیافت اختصاص دارد که میتوانمد منبع درآمدی بسیار خوبی برای شهر باشد. همچنین بازیافت زباله و جلوگیری از دفن در حجم بالا برای جلوگیری از تولید و اشائه آلودگی نقش مهمی دارد.

در حال حاظر 70% از زباله ها شامل زباله های تر و 30% آن شامل زباله های خشک می شود که از این میزان زباله خشک ، تقریبا 27% آن جمع آوری می شود .

راه های جمع آوری زباله به صورت قانونی شامل دو روش می شود که اعم از روش های آموزشگر و ملودی می باشد .

در روش آموزشگر ، اشخاصی از طرف شهرداری به ارگان ها و سازمان های دولتی و خصوصی رفته و پرسنل و کارکنان آن ارگان را با روش های تفکیک زباله آشنا می کنند . 

منظور از ملودی نیز ماشین های جمع آوری پسماند خشک است که در خیابان های شهر گشت زنی کرده و پسماند خشک مردم را هرچند با قیمتی نازل از آنها خریداری میکنند. دلیل ملودی نامیده شدن این ماشین ها ، صدایی است که در حین حرکت تولید می کنند .

غرفه های بازیافت موجود در سطح شهر که در ازای دریافت پسماند خشک اجناسی مانند مواد شوینده تحویل میدهند هم که برای همگان آشناست.

از روزی که قرار شد برویم بازدید خط تفکیک پسماند تر و خشک دائما به این فکر میکردم که قرار است به یک سازمان عظیم پیشرفته و مکانیزه با دستگاه های  بسیار پیشرفته روبرو شوم که مدت ها زمان برای توضیح و فهم آنها لازم باشد. از قدیم گفته اند جوانی و نادانی. بیچاره ها راست میگفتند. امکان نداشت بیشتر از این ناامید شوم.  ساعت 10:30 صبح است که وارد دفتر شرکت پارس پویش پرکاس می شویم. طرف قرارداد شهرداری منطقه 2 برای تفکیک زباله های این منطقه.

برخوردشان به طرز عجیبی دوستانه بود انتظارمان این بود که خیلی تحویلمان نگیرند ولی یک بار دیگر غافلگیر شدیم ای بابا،ای بابا. بیچاره ما جوان ها، همه به ریشمان میخندند، بگذریم، بعد از توضیحات اولیه مهندس عابد که آب پاکی را روی دستمان ریخت و خلاصه اینکه حرفش این بود، انتظار یک کارخانه بازیافت پیشرفته را نداشته باشید چون از این حرف ها نیست . سیستم بازیافتی که قرار بود ما در منطقه آزادی بازدید کنیم ، کاملا سنتی و قدیمی توسط تعدادی  کارگر انجام می شد . 

حرفش کاملا درست بود . بعد از دیدن سوله ای بزرگ و مواجه شدن با کوه هایی از زباله که در هر چند دقیقه ماشین مخصوص جمع آوری  بازیافت ، زباله ها را در آن سوله تخلیه می کرد و در هر لحظه حجمی انبوه به زباله های قبلی اضافه می شد. کارگر های بیچاره که معلوم بود ساعت ها به جدا کردن زباله هایس خشک از هم پرداخته بودند ، باری دیگر با دیدن آن حجم عظیم از زباله به بقیه کار خود با توان بیشتر ادامه می دادند. بیشتر تمرکز کارگران در نزدیکی نقاله ی تفکیک کننده زباله ها بود. هر کارگر وظیفه اش برداشتن یک جنس شئ بود . عده ای ، اجسام پلاستیکی که به نظر بیشترین حجم جمع آوری زباله های خشک را شامل می شد ، جدا می کردند که در این بین یطری های آب بیشترین اهمیت را در بین باقی اجسام پلاستیکی داشت . در سویی دیگر از نقاله ، عده ای دیگر در حال جدا کردن اجسام شیشه ای و به همین ترتیب تفکیک طبقه بندی شده اشیا بودند . چیزی که برایم جالب بود ، کارگری در بیرون از سوله مشغول به جمع آوری نان های خشک و بسته بندی آنها بود.  هیچکس نمیدانست قرار است با آن نان ها چه کنند. ولی مشخص است. میفروشند به دامداری ها و آنها هم به دام هایشان. اثرات بهداشتی این کار بماند برای بعد ولی کاری است که به احتمال قوی انجام میشود.

نکته قابل توجه این است که بعد بازدید از این مجموعه و صحبت هایی که در طول این بازدید انجام شده بود ، ما شاهد اهمیت روز افزون بازیافت نه تنها در طی شهر های بزرگ بلکه باید در سطح شهر های کوچک همک نیز انجام شود . این گونه محیط زیستی که ما شاهد نابودی اش برای نسل های آینده هستیم به سوی پایداری بیشتر می رود و امید است در آینده ای نه چندان دور ، به موضوع بازیافت زباله های خشک و تر و استفاده از روش های نوین در آن به کار رود .

پردیس فناوری کیش_طرح ملی مشاوره صنعت و مدیریت_گروه محیط زیست

آسمان خراش های دبی دیدنی ترین مناظر خاورمیانه اند . مشکلات محیط زیستی شهری بیایانی و سریعا توسعه یافته گریبانش را گرفته است .

سال گذشته آلودگی خلیج فارس با فاضلاب دبی مشهود بود .

همچنین شیرین کردن آب دریا برای مصارف کشاورزی و آبیاری پوشش گیاهی ایجاد شده توسط بشر ، شوری آب خلیج فارس را افزایش داده است .

با وجود اینکه نفت بسیاری در آن منطقه وجود دارد اما سبک زندگی و میزان مصرف بالای انرژی آن منطقه باعث شده تا دچار کمبود منابع انرژی شوند .

تصفیه آب و تولید آب شیرین در آن مقیاس به چنان میزان از انژی نیاز دارد که مسئولان به فکر استفاده از انر|ی هسته ای افتاده اند . تکنولوژی که خود ، مخاطرات زیست محیطی و سیاسی دارند .

به دنبال شهری شدن و توسعه سریع دبی ، بقیه کشور های خلیج فارس نیز به این فکر افتاده اند و در حال آماده سازی خود برای پروژه های توسعه ای مشابه و افزایش جمعیت هستند .

دبی با وجود آگاهی از مخاطرات زیست محیطی همچنان به دنبال پروژه های شهری سازی و توسعه ای پول ساز است که می تواند فریب دهنده و غیر عملی باشد .

به گفته کارشناس و پروفسور در زمینه مطالعات خاورمیانه در دانشگاه جورج تاون ایالت واشینگتن افزایش جمعیت در این منطقه بسیار شدید بوده و مردم مخاطرات زیست محیطی را دست کم گرفته و نادیده می انگارند .

نگرش غالب در این منطقه ” پول اول ” است و امروز آن ها در حال مشاهده ی نتایج مخرب این نگرش هستند .

دبی همانند لاس وگاس در بیابانی خشک و بی آب بنا شده است ، بنابراین مانند لاس وگاس دچار مشکلات گستده ی تأمین آب شیرین است . این شهر به طور کامل وابسته به سیستم های آب شیرین کن است . این سیستم ها به انرژی بسیار زیادی نیاز دارند . به همین دلیل تولید کربن دی اکسید آنها بسیار زیاد است و این عامل امارات را به یکی از تولیدکننگان بزرگ و تأثیرگذار کربن دی اکسید تبدیل کرده که ” اثر کربن ” بسیاری دارد .

امارات متحده به طور روزانه معادل 4 میلیارد بطری آب شیرین می کند ، ولی به دلیل مصرف بسیار زیاد سرانه ذخیره ی آب شیرین آنها بسیار کم است و به طور متوسط تنها برای چهار روز کفایت می کند .

امروزه شوری آب خلیج فارس از 32000ppm در سال 1980 به 47000ppm در سال 2010 رسیده است . این میزان برای به مخاطره انداختن پوشش گیاهی و جانوری و اکوسیستم دریایی منطقه کافی است .

با توجه به مخاطرات اشاره شده در بالا این کشور برای تامین انرژی مورد نیازش به انرژی هسته ای روی آورده است. که این کار نیز مخاطرات زیست محیطی بسیاری از قبیل تولید ضایعات هسته ای رادیواکتیو و همچنین پیچیدگی های سیاسی و ژئوپلیتیکی بسیار دارد.

محمد رئوف ، مدید بخش محیط زیست مرکز تحقیقات خلیج فارس معتقد است:شرایط امروز دبی و سایر کشور های حاشیه نشین خلیج فارس نتیجه ی توسعه بی مهابا و بدون برنامه است. بیشتر کشور ها توسعه یافتگی و پیشرفت را به صورت ” هلو برو تو گلو ” میخواهند. ممکن است این نگرش در کوتاه مدت منافعی به بار داشته باشد ولی در نهایت باعث ایجاد مشکلات بسیار از جمله مشکلات زیست محیطی خواهد شد .

رئوف معتقد است : حاکمان امارات متحده اکنون به این درک رسیده اند که توسعه ی بدون توجه به پایداری بلند مدت مخاطراتی به دنبال دارد،به همین دلیل اکنون در حال سرمایخ گذاری در بخش های زیربنایی و توسعه پایدار هستند.

adapted from https://www.nytimes.com