نخستین جشنواره بین المللی نمایشنامه نویسی شاهنامه

( به فارسی و زبان های دیگر)

فرهنگ، این میراث گرانقدر ملت ها، که آینه در آینه و نسل به نسل جان میگیرد و رشد می یابد ، گاه  شهد شیرین جوانمردی ها، مقاومت ها و عاشقانه های مردمانش و گاه تیغه ی تیز زوال و اندوه می شود.

فرهنگ ، این انعکاس پرتلالو و رخشان ، از پس خروش و خزان زمانه، می پوید و از جرنگ شمشیر تاریکی ها راه می جوید و به رسم صبر و صیقل، می شکفد و گل می دهد.

اینک در بهار طبیعت، و در فصل رویش و جوانه، امید، کاشته و نوید شکفتن سر می دهیم، تا هم نوا شویم با آهنگ سبز روزگار و الحق که خوش میدرخشد شکوفه های به بار نشسته علم و فرهنگ ایران، این زمین مادری، این زادگاه خواستن ها و سرانجام توانستن ها.

در مهد تمدن و عزت، آنجا که ساز کوک می شودو رنگ، طرحی نو در می اندازد و  حجم  ، فضا و مکان دست به دست هم به روایت ، ناطق می شوند و چشم و گوش جان را می نوازند ، صحنه ی نمایش است. آنجا که عشق و نفرت از پس لحن و گفته به دانه ای اشک، به لبخندی محو و یا به حسی مبهم در گوشه قلبی بدل می شوند و مخاطب، زاده می شود و زندگی می کند و می میرد و زنده می شود و اینگونه  گره کور معمای یک باره حضورو وجود در دنیا را با دستان خویش می گشاید و بارها  زندگی را اغاز و تمام می نماید.

از دیرباز تاکنون ، هنر نمایشی در ایران به پیشرفت و بلوغ  رسیده است و هم گام با دنیای جهانی نمایش ،  قدم های بزرگی در راه اعتلای این گونه از هنر برداشته است.

پردیس فناوری کیش، دبیرخانه داِیمی رویدادهای علمی و فرهنگی در راستای پیوند عرصه علم و عمل ، عزم برپایی جشنواره  هنرهای نمایشی دارد. بدین منظور سفیر خوش الحان فرهنگ گشته و فراخوان برپایی  اولین جشنواره بین المللی  نمایش نامه نویسی شاهنامه به فارسی و زبان های دیگر  براساس شاهنمامه فردوسی را اعلام می دارد.

اولین جشنواره نمایش نامه نویسی شاهنامه به فارسی و زبان های دیگر براساس شاهنمامه فردوسی  با هدف جان بخشی به میراث کهن هنر نمایش در ایران و معرفی آن به جوامع غیرفارسی زبان اجرا خواهد شد.

عرصه هنر و حوزه زبان های خارجی ، دو شاه کلید برقراری ارتباط میان جوامع انسانی هستند و هم افزایی این دو، مرزها و محدودیت ها را در می نوردد و در کنه وجود آدمیان جا باز می کند و سکوت فرهنگی  جای خود را به تفکر و تعمق  فرهنگی می دهد.

آنگاه که نمایشی ایرانی به زبانی غیر از فارسی روایت می شود، ناخوداگاه، مخاطب ، نمایش ایرانی را با تمام ویژگی های ناب و خالصش نظیر بداهه گویی ، با ساختار ها و ستون های سناریو نویسی تیاتر در بوته آزمایش و مقایسه قرار می دهد و مطالعه ای تطبیقی به بار می نشیند  که هم جایگاه  نمایش ایران را می سنجد و هم به غنا و اعتلای این هنر و بومی سازی آن یاری می رساند.