قلم فضایی

پردیس فناوری کیش-طرح مشاوره ی متخصصین صنعت و مدیریت-گروه صنعت

برای نخستین بار در پروژه جمینی، دومین برنامه پرواز انسان به فضای ناسا، بود که مدادها از طریق بندهای کش‌سان به دیوار اتاق فرماندهی فضاپیما متصل شدند. فضانوردان از این مدادها برای نوشتن گزارش‌های ماموریت، تحلیل‌های بعد از ماموریت یا نت‌برداری راجع به پدیده‌های مختلف روی کاغذ‌های مقاوم در برابر آتش استفاده می‌کردند.

عموما در استفاده از این مدادها مشکل خاصی به چشم نمی‌خورد، اما بهایی سنگین داشتند: ناسا در ازای ۳۴ مداد مکانیکی که توسط شرکت Tycam Engineering Manufacturing در هیوستون ساخته می‌شدند، بالغ بر ۴۳۸۲ دلار پرداخت، یعنی هر مداد به قیمت ۱۲۸ دلار.

پاول فیشرِ مبتکر، کسی بود که با قلم‌های نوآورانه و استاندارد، گزینه‌های بیشتری در اختیار عموم مردم قرار داد. او که از وضعیت خودکارهای معمولی در دهه ۱۹۵۰ ناراضی بود -خودکارهایی که کارتریج‌های مختلف داشتند و گاهی هم جوهر پس می‌دادند- تصمیم گرفت یک راهکار فراگیر برای پر کردن مجدد جوهر ابداع کند که با اکثر قلم‌ها سازگاری داشت.

او راهکاری برای پر کردن مجدد از طریق جوهر روان‌وردی نیمه‌جامد یافت که باعث می‌شد هنگام اعمال فشار بر کاغذ، جوهر از حالت ژلی خارج شده و تبدیل به مایع شود. نیتروژن موجود در قلم هم کارتریج جوهر را تحت فشار قرار می‌داد و باعث می‌شد نوشتن در هر جهتی امکان‌پذیر شود. این ابتکار به نظر همچون گزینه‌ای ایده‌آل برای فضانوردانی به نظر می‌رسید که در شرایط بی‌وزنی فضا نیازمند نوشتن بودند. بنابراین فیشر ساخته خود را در سال ۱۹۶۵ میلادی به ناسا نشان داد.

قلم فضایی یا قلم گرانش صفرمحصولی از شرکت قلم فضایی فیشر است. این قلم  بنابر ادعای شرکت سازنده قابلیت نوشتن در شرایط بی‌وزنی (گرانش صفر)، به‌صورت پشت و رو، در زیر آب، روی کاغذهای خیس و روغنی، در هر زاویه و در شدیدترین محدوده‌های دمایی را داراست.

این خودکار از کاربید تنگستن ساخته شده و به‌صورتی سوار شده است که نشتی نداشته باشد. شناوری کشویی جوهر را از گاز فشردهٔ نیتروژن که تحت فشار تقریبی ۳۵ پوند بر اینچ مربع (۲۴۰ کیلوپاسکال) قرار دارد جدا می‌سازد. جوهر تیکسوتروپی که در مخزنی مهر و موم‌شده و تحت فشار قرار دارد به ادعای سازنده سه برابر بیشتر از خودکارهای معمولی می‌نویسد. این خودکار تا ارتفاع ۳۸۱۰ متری (۱۲٬۵۰۰ فوت) و در محدودهٔ دمایی -۳۰ تا ۲۵۰ درجهٔ فارنهایت (-۳۵ تا ۱۲۰ درجهٔ سانتی‌گراد) توانایی نوشتن دارد. عمر مفید تقریبی این خودکار ۱۰۰ سال است.

هنگام تست قلم‌ها، ناسا باید حواسش به ماموریت آزمایشی و تراژیک آپولو ۱ در سال ۱۹۶۷ میلادی می‌بود که بعد از آتش‌سوزی در ماژول فرماندهی فضاپیما، به مرگ سه فضانورد منجر شد. این آژانس فضایی آموخت که حتی یک جرقه کوچک در محیطی که ۱۰۰ درصد از اکسیژن تشکیل شده، می‌تواند آتش‌سوزی گسترده‌ای را در پی داشته باشد. به این ترتیب تمام مواد و اشیای مورد استفاده در فضاپیما، حتی قلم‌هایی که به نظر کارکردی فراتر از نوشتن صرف ندارند باید به گونه‌ای تغییر می‌کردند که برای سفر به فضا امن باشند.بعد از پشت سر گذاشتن تست‌هایی سخت‌گیرانه، ناسا تصمیم به خرید ۴۰۰ قلم گرفت که هرکدام (با تخفیف ۴۰ درصدی) ۶ دلار قیمت داشتند. این قلم‌ها در سال ۱۹۶۷ و برای ماموریت آپولو ۷ تهیه شدند و هم پیش‌نیازهای امنیتی مورد نیاز و هم پیش‌نیازهای صرفه‌جویی در هزینه را داشتند. با هدف شخصی‌سازی آن‌ها برای سفرهای فضایی، ناسا قلم‌ها را در پارچه‌های نایلونی ولکرو پیچید تا به لباس فضانوردان بچسبند و دسترسی به آن‌ها آسان باشد.

ماموریت سیارکی

پردیس فناوری کیش-طرح مشاوره ی متخصصین صنعت و مدیریت-گروه صنعت

شروع مونتاژ فضاپیمای “لوسی”(Lucy)، ناسا را یک قدم به نزدیک شدن و شناخت سنگ های فضایی عجیب نزدیک کرده است.
“لوسی” سفری بلند پروازانه را از میان کمربند سیارکی تا همسایگی سیاره مشتری انجام خواهد داد و در مجموع هشت سنگ مختلف فضایی را در طول تقریبا یک دهه مطالعه خواهد کرد. اما قبل از اینکه این فضاپیما بتواند سفر خود را که در حال حاضر برای پرتاب در اکتبر ۲۰۲۱ برنامه ریزی شده است، آغاز کند، باید سرهم بندی شده و به یک فضاپیما تبدیل شود و اکنون امکان ادغام ابزارها با بدنه اصلی فراهم شده است.

“تروجان‌های مشتری” (Jupiter trojans) که بیشتر “سیارک تروجان” یا تنها “تروجان” نامیده می‌شوند، گروه بزرگی از سیارک‌ها هستند که در همان مدار گردش سیاره مشتری به دور خورشید قرار دارند و از این نظر با این سیاره هم‌مدار هستند.

نخستین تروجان مشتری که کشف شد، “آشیل ۵۸۸” بود که در سال ۱۹۰۶ ” ماکس ولف” اخترشناس آلمانی آن را پیدا کرد. روی‌هم‌رفته تا ژانویه سال ۲۰۱۵، شمار تروجان‌های یافته‌شده مشتری ۶۱۷۸ تروجان بوده ‌است.

تروجان‌های مشتری بدنی تیره نزدیک به قرمز و طیفی بی‌محتوا دارند. هیچ‌گونه گواه روشنی از حضور آب یا هر ترکیب ویژه دیگری در سطح آنها به دست نیامده ‌است، اما گمان می‌رود که آنها دارای پوششی از “تولین” باشند که پلیمرهای آلی هستند که در اثر تابش خورشیدی تشکیل شده اند.

در حالی که ناسا پیش از این تعداد زیادی مأموریت سیارکی ساخته است، اما تاکنون هرگز تروجان های مشتری که در دو خوشه بزرگ، یکی پشت مشتری و دیگری جلوتر از آن به دور خورشید می چرخند، دیدن نکرده است.

به گفته ناسا، “لوسی” همچنین کمربند اصلی سیارکی را که در طول مسیر خود از آن عبور خواهد کرد، بررسی می کند.

دانشمندان امیدوارند که این مأموریت به آنها نگاه دقیق و از نزدیکی به انواع اصلی سنگ های فضایی موجود در خوشه های تروآی مشتری که همه آنها احتمالاً آب در زیر سطح خود پنهان دارند، بدهد و از آنجا که تروجان ها تقریباً همزمان با منظومه شمسی تشکیل شده اند، به عنوان فسیل عمل می کنند که می توانند به دانشمندان کمک کنند تا از نحوه شکل گرفتن منظومه شمسی شناخت بیشتری پیدا کنند.

اما اول از همه “لوسی” باید اینجا روی زمین آماده شود. ناسا در تاریخ ۲۸ اوت اعلام کرد که مهندسان با عبور از یک نقطه عطف استاندارد ناسا که “Key biryar Point-D” یا “KDP-D” نامیده می شود، چراغ سبز را برای سرهم بندی و آزمایش این فضاپیما و ابزارهای آن دریافت کرده اند.

ناسا می گوید این فضاپیما تا ماه ژوئیه آماده خواهد شد و برای پرتاب به فلوریدا رهسپار می شود. پنجره زمانی پرتاب لوسی در ۱۶ اکتبر ۲۰۲۱ باز می شود و این فضاپیما اولین دیدار خود با یک سیارک را در آوریل ۲۰۲۵ انجام خواهد داشت.

مریخ نورد چیست؟

پردیس فناوری کیش_طرح مشاور متخصصین صنعت و مدیریت_گروه هوافضا

مریخ‌نورد یک خودروی خودکار است که بعد از فرود بر روی سیاره مریخ به حرکت در می‌آید. مریخ‌نورد نوعی سطح‌نورد است و نسبت به فضاپیماهای سطح‌نشین ساکن برتری دارد. برای مثال یک مریخ نورد قادر به بررسی کردن مساحت بیشتری از سطح مریخ است و می‌تواند به اهداف قابل توجه هدایت شود.

هم‌اکنون چهار ربات مریخ‌نورد به‌طور موفقیت‌آمیز در سطح مریخ فعال شده‌اند. آزمایشگاه پیش‌رانش جت، یک آزمایشگاه علمی و فناوری ناسا، مأموریت رهیاب مریخ و سطح‌نورد هم‌اکنون غیر فعالش سژرنر را مدیریت کرده‌است. این آزمایشگاه در حال حاضر مأموریت مریخ‌نورد اکتشاف و سطح‌نشین‌های کنجکاوی، آپورچونیتی، و اسپیریت را مدیریت می‌کند.

از اهداف ناسا بر روی مریخ یافتن نشانه‌های زیست‌پذیری، سنگواره‌شناسی، و کربن آلی است.

اسامی مریخ نورد ها در طول تاریخ

• مریخ ۲، ناموفق. ۱۹۷۱ میلادی. سطح‌نشین مریخ ۲ موفق به فرود آوردن ربات Prop-M نشد. Prop-M دارای ۲ اسکی برای حرکت بر روی سطح مریخ بود.
• مریخ ۳، ناموفق. ۱۹۷۱ میلادی. حامل مریخ‌نورد Prop-M. مخابره با سطح‌نشین مریخ ۳ بعد از ۲۰ ثانیه قطع شد.
• سژرنر، موفق. سطح‌نشین رهیاب مریخ در تاریخ ۴ ژوئیه ۱۹۹۷ بر سطح مریخ نشست.
• بیگل ۲، ناموفق. ۲۰۰۳ میلادی. هیچ تماسی با سطح‌نشین به علت درست کار نکردن پانل خورشیدی برقرار نشد.
• روح، موفق. اسپیریت در تاریخ ۳ ژانویه ۲۰۰۴ در منطقه دهانه گسیو (Gusev) در مریخ به سلامت فرود آمد. در اول مه ۲۰۰۹ و روز کاری ۱۸۹۲ ام، اسپریت در خاک‌های بسیار نرم منطقه‌ای به نام «تروی» (Troy) به دام افتاد. تیم کارشناسان در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا تا ۲۵ مه ۲۰۱۱ به تلاش ناموفق خود برای ارتباط با اسپیریت ادامه داد اما در این زمان رسماً پایان کار اسپیریت را اعلام کرد.
• فرصت، موفق. در ۲۵ ژانویه ۲۰۰۴، مریخ‌نورد «فرصت» (Oppurtunity) پا به سطح مریخ گذاشت. این کاوشگر هنوز هم فعالانه به اکتشاف در سیاره سرخ می‌پردازد.
• کنجکاوی، موفق. این کاوشگر در تاریخ ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱ توسط ناسا، سازمان فضایی آمریکا به مقصد مریخ پرتاب شد و حدود ۸ ماه بعد در ۶ اوت ۲۰۱۲ بر روی سطح این سیاره فرود آمد. کنجکاوی هم‌اکنون در گودال گیل نزدیکی خط استوا مریخ، در حال کاوش است.

پروژه های در حال انجام توسط مریخ نورد ها

• اگزومارس توسط آژانس فضایی اروپا (ESA). پرتاب مریخ‌نورد برای سال ۲۰۱۸ برنامه‌ریزی شده‌است. برنامهٔ اگزومارس یک مأموریت گسترده شناسایی مریخ برای جستجو پیرامون وضعیت زیستی در مریخ و بن‌مایه‌های زندگی و زندگی مریخی، در گذشته یا حال‌است.
• کاوشگر مریخ۲۰۲۰ قرار است در سال ۲۰۲۰ میلادی به مریخ ارسال شود. یکی از اهداف این پروژه جمع‌آوری نمونه و بازگشت به زمین برای مطالعه است.
• مأموریت چینی مریخ ۲۰۲۰ یک پروژه توسط چین برای قرار دادن یک مدارگرد، سطح‌نشین، و مریخ‌نورد بر روی مریخ در سال ۲۰۲۰ است. کاوشگر چینی تیانون ۱ که به معنی “پرسش های بهشتی” است ، در تاریخ 23 ژوئن 2020 با موفقیت به سمت مریخ پرتاب شد.

مریخ نورد اکتشاف

مریخ‌نورد اکتشاف یک ماموریت رباتی فضایی است که از دو مریخ‌نورد، روح و فرصت، برای تحقیق و کشف مریخ بهره می‌برد. کاوشگر فرصت پس از 15 سال به سکوت ابدی فرو رفت.

ناسا اعلام کرده که آخرین تلاش ها برای تماس با این کاوشگر ناکام بوده و خداحافظی با این کاوشگر را تأیید کرده است. ناسا در این باره گفته که اگر کاوشگر فرصت نیروی کافی نداشته باشد، شانسی ندارد؛ زمستان مریخ در راه است و فرصت برای جان به در بردن از این شرایط نیاز به کارکرد گرم کننده ها دارد.

مریخ‌نوردهای روح و فرصت قرار بود نود روز کار کنند، ولی الان بیش از شش سال است مشغول کار هستند. در طول این مدت، اتفاق‌های زیادی روی داد که نزدیک بود آخر کار آن‌ها را رقم بزند. یک بار یک تکه سنگ درون یک بازو گیر کرده بود و دانشمندان هر کاری کردند، نتوانستند آن را خارج کنند، تا این که به‌طور اتفاقی، سنگ قِل خورد و از بازو خارج شد. یک بار هم فرصت در یک دشت شنی بوکس‌واد کرد. یکی از چرخ‌های روح هم خراب شده و نمی‌چرخد.

کشفیات بزرگ دو مریخ نورد

فرصت و روح به ترتیب و با فاصله دو هفته، نشانه‌های وجود آب مایع در زمانی دور در سیاره سرخ را کشف کردند.

بررسی داده‌های ارسالی از مریخ نورد روح، مشخص کرد بستر این سطح در مجاورت با آب مایع، دچار تغییرات فیزیکی و شیمیایی شده‌است. هر دو مریخ نورد به نشانه‌هایی از آب از جمله سنگ‌های رسوبی و حاوی هماتیت رسیدند. فرصت خیلی زود اثبات کرد که مقدار زیادی آب به همراه نمک در فلات مریدیانی (محل فرود مریخ نورد فرصت) وجود داشته‌است. یافتن شواهدی از وجود آب در گذشته سیاره سرخ، مأموریت اصلی روح و فرصت به‌شمار می‌رفت. اینک به نظر می‌رسد این دو، پیش از به پایان رسیدن زمان مأموریت، موفقیت کامل خود را کسب کرده‌اند.

نظرات کارشناسان ناسا درباره این دو مریخ نورد

اندرو دانتزل، مدیر قسمت منظومه خورشیدی ناسا در واشینگتن می‌گوید: روح و فرصت ظاهراً برای ادامه داستان ماجراجویانه خود آماده‌اند. ما با دریافت این خبر خوب و با توجه به ضرورت ادارهٔ صحیح مریخ‌نوردها، پشتیبانی بیشتری از کار دسته جمعی تیم کنترل آن‌ها در زمین کردیم.

با این که مریخ نوردها تاکنون به خوبی فراتر از حد تفکر کار کردند، ولی آرام آرام اثرات فرسودگی و خستگی در آن‌ها به چشم می‌خورد.

یکی از تغییراتی که اخیراً در روند پروژه صورت گرفت، کاهش فعالیت مریخ نوردها از ۷ روز به ۵ روز در هفته است. بدین ترتیب، حدود ۲۰درصد از متخصصان گروه پشتیبانی که تقریباً ۱۰۰ نفر می‌شوند، مریخ نوردها را رها می‌کنند و سراغ پروژه‌های دیگر می‌روند. مریخ نوردان می‌بایست دو روز در هفته را فقط صرف جذب انرژی و شارژ کردن باتری‌های خود کنند.

روح مجروح میشود!

در ۱ مهٔ ۲۰۰۹ روح در ماسه‌های نرم گیر کرد دانشمندان به تجزیه و تحلیل ماسه‌ها پرداختند و سپس روی زمین به آزمایش‌هایی پرداختند تا بتوانند روح را از آنجا نجات دهند و به ادامه کار در بیاورند. آزمایش‌هایی از قبیل شبیه‌سازی در جعبه ماسه با همان شیبی که روح در ماسه‌های مریخ گیر کرده‌است. در حال حاضر روح به خاطر اینکه نمی‌تواند از جای خود حرکت کند برنامه بر این شده که در همان‌جا به تحقیق ادامه دهد؛ ولی فرصت در حال حرکت به سمت یک آتشفشان خاموش (اندیور) است.

روح توانست از گردبادهای بهرام عکس بگیرد! 

برای نخستین بار در تاریخ، انسان موفق به بررسی شهاب سنگی بر سطح سیاره‌ای دیگر شد. فرصت توانست شهاب سنگی را پیدا کند که بستر جرم آن از آهن و نیکل تشکیل شده‌است.

این شهاب سنگ که به اندازه یک توپ بسکتبال است، کاملاً سوراخ سوراخ شده و ماهیت آن به کمک طیف نگارهای مریخ نورد مشخص شده‌است. تعداد اندکی از شهاب سنگ‌هایی که بر روی زمین یافت می‌شوند، این ترکیبات را دارند و بقیه آن‌ها عمدتاً صخره‌ای هستند. به‌طور مثال، جرمی که گودال معروف آریزونا را پدیدآورده است، ترکیباتی مانند شهاب سنگ یافت شده بر سطح مریخ را داشته‌است. این شهاب سنگ در نزدیکی سپر گرمایی مریخ نورد در فلات نصف النهار یافت شده‌است.

بهترین های هولفضا را از ما بخواهید.

 با بررسی داده های فضاپیمایی کپلر69 سی-ناسا کشف شد.

پردیس فناوری کیش_طرح مشاور متخصصین صنعت و مدیریت_گروه هوافضا

 فضاپیمایی که توسط ناسا در نوامبر 2018 بازنشسته شد،  کپلر69سی- ناسا را عرضه کرده است.

سیاره ای به اندازه ی زمین که شاید بتواند پشتیبان زندگی از گونه ای که ما می شناسیم، باشد.

این فراسیاره ی خورشیدی کپلر1649-سی ناسا نام دارد و به گرد یک کوتوله ی سرخ در فاصله ی 300 سال نوری زمین میگردد.

سیاره فرا خورشیدی چیست؟

سیاره ی فرا خورشیدی سیاره ای است که خارج از سامانه خورشیدی قرار دارد و به دور یک ستاره ی غیر خورشیدی می چرخد.

نخستین شناسایی علمی وجود یک سیارهُ فراخورشیدی در سال ۱۹۸۸ انجام شد.

با این حال، نخستین تأیید در سال ۱۹۹۲ صورت گرفت. از آن به بعد، و تا اول مهُ ۲۰۱۷، شمار سیارگان فراخورشیدی شناسایی شده ۳٬۶۰۸ سیاره بوده که ۲۷۰۲ سیاره در ۶۱۰ سامانهُ سیاره‌ای مختلف، تأیید نیز شده است.

رصدهای زمینی و فضایی سیارات فراخورشیدی به دو دلیل عمده کار چندان آسانی نیست.

نخست اینکه سیارات به‌طور کلی نسبت به ستارگان اندازه‌های بسیار کوچکی دارند و سیارات فراخورشیدی در فاصله‌های بسیار دوری از زمین واقع‌اند. دیگر اینکه سیارات با ستارهٔ میزبانشان اختلاف درخشندگی فوق‌العاده زیادی دارند. وابسته به‌نوع ستاره و اندازه و دمای سیاره، ستاره می‌تواند از حدود ۱۰۰۰ تا یک میلیون برابر پرفروغ‌تر از سیاره‌های پیرامون خود باشد؛ بنابراین تفکیک نور بازتاب شده از سیاره از نور ستاره بسیار مشکل‌است.

به عنوان یک تشبیه، رصد یک سیارهٔ غول‌پیکر مانند مشتری در مدار نزدیکترین ستاره‌ها به خورشید، مانند این‌است که در تهران بایستیم و بخواهیم سر یک مورچه، که در جزیره کیش در حال راه رفتن در کنار یک نورافکن به شدت پرنور را مشاهده کنیم!

۶ روش کلی برای کشف سیارات فراخورشیدی وجود دارد

1-روش تصویر برداری مستقیم

2-روش سرعت شعاعی

3-روش گذر

4-روش اخترسنجی

5-روش ریز لنز گرانشی

6-روش زمان سنجی تپ اختری

عکس هایی از چند روش بالا

به توضیح مختصر تعدادی از روش های بالا می پردازیم.

روش تصویر برداری مستقیم: روش تصویربرداری مستقیم، تنها روش است که در آن سیاره به‌طور مستقیم رصد می‌شود. این روش برای سیارات جوان و داغی مناسب‌است که به‌اندازهٔ کافی از ستارهٔ میزبان خود دور هستند. تعداد سیاراتی که با این متد کشف شده‌اند زیاد نیست. در حال حاضر با پیشرفت روش‌ها کرونوگرافی استفاده از این روش در حال افزایش‌است.

در باقی روش‌ها سیارهٔ فراخورشیدی به‌طور مستقیم دیده نمی‌شود و تنها می‌توان با رصد ستارهٔ میزبان و مشاهدهٔ تأثیرات گرانشی یا تغییرات نوری‌ای که سیاره بر روی آن می‌گذارد، به‌طور غیرمستقیم، به‌وجود سیاره پی برد.

روش سرعت شعاعی: تاکنون سرعت شعاعی موفق‌ترین روش در کشف سیاره‌های فراخورشیدی بوده‌است. حدود نیمی از آن‌ها با این روش کشف شده‌اند. در یک سیستم ستاره‌ای، این تنها سیاره نیست که در حال حرکت در مدارش است، بلکه ستاره و سیاره، هر دو به دور مرکز جرم مشترکشان در حال گردش هستند. چون مرکز جرم این سیستم به مرکز ستاره بسیار نزدیک‌است، مدار ستاره بسیار کوچک است که موجب حرکت نوسانی ریزی در ستاره می‌شود. این حرکت نوسانی باعث ایجاد پدیدهٔ داپلر می‌شود و با اندازه‌گیری انتقال به سرخ در طیف ستاره قابل اندازه‌گیری‌است. این روش برای سیارات سنگین و بزرگی مناسب‌است که به ستارهٔ میزبان خود بسیار نزدیک هستند.

روش گذر: اساس این روش مانند مطالعهٔ ستاره‌های دوتایی گرفتی است. در برخی موارد، هنگامی که زاویهٔ اینکلینشن مدار نزدیک به ۹۰ درجه است. پدیدهٔ گذر روی می‌دهد که در آن سیاره از دید ما از روی دیسک ستارهٔ میزبان عبور می‌کند. در نتیجه این گذر مقداری از نور ستاره مسدود می‌شود و روشنایی ظاهری ستاره تغییر می‌کند. اگر در اندازه‌گیری‌های فتومتری، تغییر نوری در ستاره ایجاد شود، می‌تواند مدرکی از وجود یک سیاره در اطراف آن باشد. هرچند برای تأیید قطعی کشف سیاره، به رصدهای پشتیبان نیازاست. روش گذر دومین روش موفق در کشف سیارات فراخورشیدی و نیز نخستین متد موفق در شخصیت‌پردازی سیارات‌است.

اندازه و دیگر کمیت‌های آن

بسیاری از آن‌ها بزرگ‌تر از سیارهٔ مشتری هستند. در سال‌های اخیر با بهبود فناوری رصدی، ۱۳ سیارهٔ فراخورشیدی هم‌اندازه با کرهٔ زمین نیز کشف شده‌است.

در میان سیاره‌های فراخورشیدی نمونه‌های شگرفی دیده می‌شوند. برای نمونه سیاره‌ای مشابه به سیاره کوروت- ۷بی (COROT-7b) در ۲۶۰ سال نوری از زمین وجود دارد که سرعت گردش آن به دور ستارهٔ مادر چنان بالاست که هر سال در این سیاره تنها سه روز به درازا می‌کشد.

دانشمندان بر این باورند که سیاره‌های بیشماری بوده یا هستند که توسط ستارهٔ خود فرو بلعیده شده یا از مدار و منظومه خود به بیرون پرت شده و در فضای خالی سرگردان گشته‌اند.

تاریخچه سیاره های فراخورشیدی

در ۲ ژانویه ۲۰۱۳ پژوهشگران و ستاره‌شناسان مؤسسه فناوری کالیفرنیا اعلام کردند که در کهکشان راه شیری به ازای هر ستاره دست کم یک سیاره موجود است. این مؤسسه تعداد سیاره‌های فراخورشیدی را ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد عدد، برآورد کرده‌است. پژوهش بر روی سیاره‌های ستارهٔ کپلر ۳۲، نشان می‌دهد که سامانه‌های سیاره‌ای ممکن است الگو و قاعده‌ای برای ستاره‌های کهکشان راه شیری به‌شمار بروند.

در سال ۲۰۱۳ ستاره‌شناسان مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در گزارش خود اعلام کردند دست کم ۱۷ میلیارد سیاره فراخورشیدی زمین‌سان در کهکشان راه شیری مستقر می‌باشد.

کپلر 69-سی کشف شد.

ستاره‌شناسان مأموریت کپلر می‌گویند سیاره‌ای فراخورشیدی همانند زمین موجود است که در قابل سکونت ستارهٔ خود قراردارد. دانشمندان می‌گویند این سیاره که به اسم کپلر ۶۹سی نامیده شده همانند سیاره‌های سامانه خورشیدی در مداری ویژه پیرامون ستاره‌ای می‌چرخد. این سیارهٔ فراخورشیدی احتمالاً نخستین سیاره‌ای‌است که در آن زندگی خارج از زمین وجود دارد.

پردیس فناوری کیش_طرح مشاور صنعت و مدیریت-گروه هوافضا

امروز سعی خواهیم داشت از جدیدترین اکتشافات ناسا صحبت کنیم.

با ما همراه باشید.

ناسا از اکتشافات جدید فضایی خود پرده برداشت!

دورترین جرم فضایی از زمین نیز از دست ناسا در امان نیست!

در اولین روز از سال ۲۰۱۹ میلادی، ناسا اعلام کرد فضاپیمای Newhorizones از یک شیء اسرارآمیز به اندازه یک کوه که در فاصله ۴ میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد، عبور کرد. و صدها عکس با کیفیت از آن تهیه کرده است.
این جرم فضایی که MU۶۹ نام دارد، کروی نیست و بر خلاف سایر اجرام فضایی، مسطح است. این جرم دورترین شیئی است که تا کنون توسط انسان مشاهده شده است.

مریخ لرزه اعلام حضور میکند؟!

فضاپیمای Insight متعلق به ناسا که در سال ۲۰۱۸ میلادی به مریخ اعزام شده بود،‌ برای اولین بار در ماه آوریل اطلاعات فوق‌العاده‌ای را درباره لرزش‌های مریخ ، به ثبت رساند. از آن زمان محققان توانستند ۱۰۰ رخداد لرزه‌ای را به ثبت برسانند که ۲۱ مورد از آن‌ها مریخ‌لرزه محسوب می‌شوند. محققان امیدوارند با تجزیه و تحلیل این اطلاعات بتوانند درک بهتری از ساختار داخلی این سیاره به دست آورند.

مهمان ناخوانده خود را آماده ی پذیرش انسان می کند!

درحالیکه محققان ناسا سعی در کشف حیات در کره ی مریخ را داشتند، سیاره ای ناشناخته پا در عرصه میگذارد. در ماه سپتامبر محققان برای اولین بار وجود بخار آب را در سطح یک سیاره خارج از منظومه شمسی که قابلیت حیات دارد، تایید کردند. این سیاره  K۲-۱۸b نام دارد.

یک ابر زمین است که دور یک ستاره کوتوله سرخ در فاصله ۱۱۰ سال نوری گردش می‌کند. این سیاره تنها سیاره شناخته شده در خارج از منظومه شمسی است که دارای آب، اتمسفر و دامنه دمایی است که امکان جاری شدن آب در سطح سیاره را فراهم می‌کند. این وضعیت، K۲-۱۸b را به مناسب‌ترین گزینه شناخته شده برای شکل‌گیری حیات تبدیل کرده است.

بالاخره سیاه چاله به تصویر کشیده میشود!

در ماه آوریل گروه تحقیقاتی تلسکوپ Event Horizon اولین تصویر ثبت شده از یک سیاهچاله فضایی را منتشر کردند. این تصویر به سیاهچاله موجود در قلب کهکشان Messier ۸۷ در فاصله ۵۴ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.

جرم این سیاهچاله معادل ۶.۵ میلیون برابر خورشید است. این تصویر نشان داد که سیاهچاله‌های فضایی شبیه یک کره تاریک هستند که با یک حلقه نورانی احاطه شده‌ است.
علت عدم موفقیت محققان در عکسبرداری از سیاهچاله‌ها تا کنون این بود که سیاهچاله در فضا و زمان اعوجاج ایجاد می‌کند.پس مانع خروج هرچیزی حتی نور می‌شود. به همین علت مرکز سیاهچاله به شکل یک کره تاریک است.

سیاه چاله چیست؟

سیاه‌چاله یا سیَه‌چال ناحیه‌ای در فضا-زمان با گرانشی چنان نیرومند است که هیچ چیز حتی ذرات و تابش‌های الکترومغناطیسی مثل نور،نمی‌توانند از میدان گرانش آن بگریزند.

نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش‌بینی می‌کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده شده، می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاهچاله شود.

مرز این ناحیه از فضا-زمان که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمی‌تواند به بیرون برگردد را افق رویداد می‌نامند. صفت «سیاه» در نام سیاه‌چاله برگرفته از این واقعیت است که همهٔ نوری را که از افق رویداد آن می‌گذرد به دام می‌اندازد.

از این دیدگاه سیاه چاله رفتاری شبیه به جسم سیاه در ترمودینامیک دارد.

از سوی دیگر نیز، نظریه میدانهای کوانتومی در فضازمان خمیده پیش‌بینی می‌کند که افق‌های رویداد نیز تابشی به نام تابش هاوکینگ گسیل می‌کنند که طیف آن همانند طیف جسم سیاهی است که دمای آن با جرمش نسبت وارونه دارد.

میزان دما در مورد سیاهچاله‌های ستاره‌ای در حد چند میلیاردم کلوین است و از این رو ردیابی آن دشوار است.

مهندسی هوافضا علمی بسیار گسترده است لذا تمام مفاهیم آنرا نمی توان در یک یا دو مقاله جا داد. بنابراین ما را در مقالات آتی نیز دنبال کنید.

سایت پردیس کیش تهران جامع ترین سایت در زمینه صنعت ایران