تامکت اف-14 آمریکایی در حال واگذاری نقش خود به سوخو-35 اس روسی در نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران است. این خبر به احتمال زیاد تا چند ماه آینده تایید خواهد شد.
فعلا هیچ منبع موثقی این خبر را حتمی اعلام نکرده است اما به احتمال زیاد با پایان تحریم های تسلیحاتی شورای امنیت سازمان ملل متحد، نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران این جنگنده ی توانمند را رسما مامور تامین امنیت هوایی خود خواهد کرد.
این نقش قبلا به مدت 4 دهه بر عهده ی اف-14 بود.
خوشبختانه تا کنون هیچ یک از کشورهای منطقه هماوردی برای سوخو-35 اس در اختیار ندارند.
یک تکواژ مرکب است که از ترکیب دو کلمه (Aviation و Electronics) ایجاد شده و معمولاً اشاره به تجهیزات الکترونیکی هواپیما، ماهواره، و فضاپیما؛ مانند نمایشگرها، کامپیوترها، حسگرها، عملگرها و فرستنده-گیرنده‌های آن‌هاست. برای اشاره به تجهیزات برقی که مربوط به تولید انرژی الکتریکی، تبدیل ولتاژ و جریان، توزیع انرژی و ذخیرهٔ انرژی هستند از اصطلاح (الکتریک Electric) استفاده میشود. اصطلاح جامع‌تر برای تجهیزات برقی پرنده‌ها (Avionics and Electric) به معنای «برق و الکترونیک هوانوردی» است. گاهی از اصطلاح معادل «الکترو اویونیک» نیز در این زمینه استفاده میشود.
سیاره ی فرا خورشیدی سیاره ای است که خارج از سامانه خورشیدی قرار دارد و به دور یک ستاره ی غیر خورشیدی می چرخد.
نخستین شناسایی علمی وجود یک سیارهُ فراخورشیدی در سال ۱۹۸۸ انجام شد.
با این حال، نخستین تأیید در سال ۱۹۹۲ صورت گرفت. از آن به بعد، و تا اول مهُ ۲۰۱۷، شمار سیارگان فراخورشیدی شناسایی شده ۳٬۶۰۸ سیاره بوده که ۲۷۰۲ سیاره در ۶۱۰ سامانهُ سیاره‌ای مختلف، تأیید نیز شده است.
نخست اینکه سیارات به‌طور کلی نسبت به ستارگان اندازه‌های بسیار کوچکی دارند و سیارات فراخورشیدی در فاصله‌های بسیار دوری از زمین واقع‌اند. دیگر اینکه سیارات با ستارهٔ میزبانشان اختلاف درخشندگی فوق‌العاده زیادی دارند. وابسته به‌نوع ستاره و اندازه و دمای سیاره، ستاره می‌تواند از حدود ۱۰۰۰ تا یک میلیون برابر پرفروغ‌تر از سیاره‌های پیرامون خود باشد؛ بنابراین تفکیک نور بازتاب شده از سیاره از نور ستاره بسیار مشکل‌است.
به عنوان یک تشبیه، رصد یک سیارهٔ غول‌پیکر مانند مشتری در مدار نزدیکترین ستاره‌ها به خورشید، مانند این‌است که در تهران بایستیم و بخواهیم سر یک مورچه، که در جزیره کیش در حال راه رفتن در کنار یک نورافکن به شدت پرنور را مشاهده کنیم!
روش تصویر برداری مستقیم: روش تصویربرداری مستقیم، تنها روش است که در آن سیاره به‌طور مستقیم رصد میشود. این روش برای سیارات جوان و داغی مناسب‌است که به‌اندازهٔ کافی از ستارهٔ میزبان خود دور هستند. تعداد سیاراتی که با این متد کشف شده‌اند زیاد نیست. در حال حاضر با پیشرفت روش‌ها کرونوگرافی استفاده از این روش در حال افزایش‌است.
در باقی روش‌ها سیارهٔ فراخورشیدی به‌طور مستقیم دیده نمی‌شود و تنها میتوان با رصد ستارهٔ میزبان و مشاهدهٔ تأثیرات گرانشی یا تغییرات نوری‌ای که سیاره بر روی آن میگذارد، به‌طور غیرمستقیم، به‌وجود سیاره پی برد.
روش سرعت شعاعی: تاکنون سرعت شعاعی موفق‌ترین روش در کشف سیاره‌های فراخورشیدی بوده‌است. حدود نیمی از آنها با این روش کشف شده‌اند. در یک سیستم ستاره‌ای، این تنها سیاره نیست که در حال حرکت در مدارش است، بلکه ستاره و سیاره، هر دو به دور مرکز جرم مشترکشان در حال گردش هستند. چون مرکز جرم این سیستم به مرکز ستاره بسیار نزدیک‌است، مدار ستاره بسیار کوچک است که موجب حرکت نوسانی ریزی در ستاره میشود. این حرکت نوسانی باعث ایجاد پدیدهٔ داپلر میشود و با اندازه‌گیری انتقال به سرخ در طیف ستاره قابل اندازه‌گیری‌است. این روش برای سیارات سنگین و بزرگی مناسب‌است که به ستارهٔ میزبان خود بسیار نزدیک هستند.
روش گذر: اساس این روش مانند مطالعهٔ ستاره‌های دوتایی گرفتی است. در برخی موارد، هنگامی که زاویهٔ اینکلینشن مدار نزدیک به ۹۰ درجه است. پدیدهٔ گذر روی می‌دهد که در آن سیاره از دید ما از روی دیسک ستارهٔ میزبان عبور میکند. در نتیجه این گذر مقداری از نور ستاره مسدود میشود و روشنایی ظاهری ستاره تغییر میکند. اگر در اندازه‌گیری‌های فتومتری، تغییر نوری در ستاره ایجاد شود، می‌تواند مدرکی از وجود یک سیاره در اطراف آن باشد. هرچند برای تأیید قطعی کشف سیاره، به رصدهای پشتیبان نیازاست. روش گذر دومین روش موفق در کشف سیارات فراخورشیدی و نیز نخستین متد موفق در شخصیت‌پردازی سیارات‌است.
بسیاری از آنها بزرگ‌تر از سیارهٔ مشتری هستند. در سالهای اخیر با بهبود فناوری رصدی، ۱۳ سیارهٔ فراخورشیدی هم‌اندازه با کرهٔ زمین نیز کشف شده‌است.
در میان سیاره‌های فراخورشیدی نمونه‌های شگرفی دیده می‌شوند. برای نمونه سیاره‌ای مشابه به سیاره کوروت- ۷بی (COROT-7b) در ۲۶۰ سال نوری از زمین وجود دارد که سرعت گردش آن به دور ستارهٔ مادر چنان بالاست که هر سال در این سیاره تنها سه روز به درازا می‌کشد.
دانشمندان بر این باورند که سیاره‌های بیشماری بوده یا هستند که توسط ستارهٔ خود فرو بلعیده شده یا از مدار و منظومه خود به بیرون پرت شده و در فضای خالی سرگردان گشته‌اند.
در ۲ ژانویه ۲۰۱۳ پژوهشگران و ستاره‌شناسان مؤسسه فناوری کالیفرنیا اعلام کردند که در کهکشان راه شیری به ازای هر ستاره دست کم یک سیاره موجود است. این مؤسسه تعداد سیاره‌های فراخورشیدی را ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد عدد، برآورد کرده‌است. پژوهش بر روی سیاره‌های ستارهٔ کپلر ۳۲، نشان می‌دهد که سامانه‌های سیاره‌ای ممکن است الگو و قاعده‌ای برای ستاره‌های کهکشان راه شیری به‌شمار بروند.
در سال ۲۰۱۳ ستاره‌شناسان مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در گزارش خود اعلام کردند دست کم ۱۷ میلیارد سیاره فراخورشیدی زمین‌سان در کهکشان راه شیری مستقر می‌باشد.
ستاره‌شناسان مأموریت کپلر می‌گویند سیاره‌ای فراخورشیدی همانند زمین موجود است که در قابل سکونت ستارهٔ خود قراردارد. دانشمندان می‌گویند این سیاره که به اسم کپلر ۶۹سی نامیده شده همانند سیاره‌های سامانه خورشیدی در مداری ویژه پیرامون ستاره‌ای می‌چرخد. این سیارهٔ فراخورشیدی احتمالاً نخستین سیاره‌ای‌است که در آن زندگی خارج از زمین وجود دارد.
دانشمندان هنوز نمی دانند که آیا زندگی می تواندروی این سیاره های نویافته وجود داشته باشد یا نه، ولی کشف آن ها نشانه‌ایست از این که ما یک گام به یافتن دنیایی همانند زمین به دور ستاره ای خورشیدسان نزدیک تر شده ایم.
در جهان ما تعداد زیادی سیاهچاله وجود دارد که هرگز آنها را از نزدیک ندیده‌ایم؛و سیاه چاله قدرتمند تراز آنچه به نظر می رسد، است.اما می‌خواهیم بدانیم در صورت نزدیک شدن و سقوط به درون آنها، چه اتفاقی رخ می‌دهد.
به گزارش زومیت، سیاهچالهها از جمله اجرام مبهمی هستند که در سرتاسر عالم شناخته شده وجود دارند.
این اجرام بیش از اندازه چگال هستند و گرانش بسیار قدرتمندی دارند و این یعنی هیچ چیزی، حتی نور نیز توانایی گریز از گرانش قدرتمند سیاهچاله را ندارد.
تا به امروز سیاهچالههای بسیاری شناخته شده‌اند؛ برخی از آنها که فراوان‌ترین هستند، جرمی برابر با ستاره‌ها دارند و ما نیز آنها را در کهکشان راه شیری شناسایی کرده‌ایم.
دسته‌ی دیگری از سیاهچالهها وجود دارند که به آنها سیاهچالههای کلان‌جرم گفته میشود؛ این سیاهچالهها معمولاً در مرکز کهکشان‌ها قرار گرفته‌اند و جرم برخی از آنها میلیون‌ها و یا شاید میلیاردها برابر خورشید است.
در اطراف سیاهچالهها، ناحیه‌ای به نام افق رویداد وجود دارد. در این ناحیه، هیچ چیزی، حتی نور نیز توانایی گریز ندارد.به همین علت سیاه چاله بسیار قدرتمند است.
یک سیاه چاله معمولی را مشاهده می کنیم.تابش نارنجی رنگ اطراف سیاهچاله، حلقه‌ای از یک ماده است که پیش از افتادن به درون سیاهچاله، در اطراف آن می‌چرخد و افق رویداد آن را نشان می‌دهد. از آنجا که این ماده با سرعت بالا به ماده دیگری ساییده میشود، انرژی را برای شکل دادن یک صفحه یکپارچه تولید میکند و حلقه نارنجی رنگ را تشکیل می‌دهد.اگرچه یک ویژگی قابل توجه سیاهچالهها، بلعیدن اجرام آسمانی است.اما پژوهش‌ها نشان می‌دهند که سیاهچالهها نقشی مهم‌تر از یک جاروبرقی کهشانی دارند. فیزیکدانان در سال ۲۰۱۹، بررسی‌های بسیاری در مورد این تاریکی عمیق نشان دادند و موفق شدند نخستین عکس را از یک سیاهچاله ثبت کنند. آنها اطلاعات بیشتری در مورد نحوه عملکرد این پدیده عجیب و سیری‌ناپذیر به دست آوردند.
یک سیاه چاله کلان جرم را مشاهده می کنید.بیگ بنگ: دونالد لیندن بل و مارتین ریس، دو ستاره شناس انگلیسی در سال ۱۹۷۱ میلادی این فرضیه را پیش کشیدند که یک سیاهچاله کلان جرم(SMBH) در مرکز کهکشان راه شیری واقع شده است. این فرضیه در نتیجه رصد کهکشان های رادیویی حاصل آمد که نشان می داد حجم عظیم انرژی ساطع شده از سوی این اجرام ناشی از پیوستن گاز و ماده به سیاهچاله ای در مرکزشان است.
افق رویداد، مرز سیاهچاله با فضای اطراف به شمار می‌رود و اگر شما از آن عبور کنید، به سمت تکینگی مرکزی خواهید رفت و هیچ راه گریزی نخواهید داشت.
اما به راستی اگر از این ناحیه عبور کنیم و به سمت تکینگی مرکزی سقوط کنیم، چه چیزی را مشاهده خواهیم کرد؟ آیا همچنان میتوان نور را مشاهده کرد یا به یک‌باره جهان تاریک میشود؟ دانشمندان و فیزیکدانان به تازگی پاسخی علمی را ارائه داده‌اند که به احتمال زیاد پرده از اسرار درون سیاهچالهها برمی‌دارد. این پاسخ واقعاً شگفت‌انگیز است.
در مرکز کهکشان ما، میتوان حرکت ستاره‌ها را پیرامون یک نقطه‌ی مرکزی مشاهده کرد. جرم این نقطه‌ی مرکزی، ۴ میلیون جرم خورشیدی است. نکته جالب این است که این جرم مرکزی، به هیچ عنوان نوری از خود ساطع نمی‌کند. این جرم بسیار خاص، با نام *Sagittarius A (کمان ای*) شناخته میشود و به احتمال زیاد یک سیاهچاله کلان‌جرم است. این توضیحی است که بر اساس اندازه‌گیری گردش ستاره‌ها برای دو دهه، ارائه شده است.
وقتی که شما به افق رویداد سیاهچاله نزدیک می‌شوید، یکسری اتفاقات عجیب و غیرمعمول رخ می‌دهند؛ اما اگر بخواهید از این ناحیه نیز عبور کرده و به سمت تکینگی مرکزی بروید، اوضاع به مراتب پیچیده‌تر خواهد شد. تنها چیزی که باید بدانید این است که اگر شما از این مرز نامرئی عبور کنید، هیچ شانسی برای برگشت نخواهید داشت؛ فرقی نمی‌کند که به داخل چه نوع سیاه‌چاله‌ای سقوط کرده باشید یا اینکه چه نوع سفینه‌ای داشته باشید، در هر حال شما با هر شتابی که داشته باشید، توانایی گریز از سیاهچاله را نخواهید داشت.
نظریه نسبیت عام انیشتین به شکل بسیار مناسبی دلیل این اتفاق را توضیح می‌دهد. امسال صدمین سالگرد این نظریه، به عنوان بزرگ‌ترین دستاورد آلبرت اینشتین خواهد بود و قرار است به ما چگونگی خمیدگی فضا-زمان توسط سیاهچالهها را توضیح دهد.
وقتی که شما در فاصله‌ی دوری از سیاهچاله قرار دارید، بافت فضا-زمان کم‌تر خمیده شده است. در واقع، وقتی که شما از سیاهچاله دور هستید، امکان تشخیص گرانش آن از دیگر اجرام، وجود ندارد. به عبارت دیگر، در فواصل دورتر، گرانش سیاهچاله از گرانش ستاره‌های نوترونی، ستاره‌های معمولی و یا حتی ابرهای گازی و غبار، قابل تشخیص نیست. در نقطه‌ای که ایستاده‌اید فضا-زمان خم شده است؛ اما شما تنها می‌توانید بگویید که این خمیدگی به علت وجود جرم یا اجرامی است که در فواصل دور و نزدیک قرار گرفته‌اند؛ شما نمی‌توانید مشخصات دقیق اجرامی را که باعث این خمیدگی شده‌اند بیان کنید زیرا گرانش آنها از یکدیگر قابل تشخیص نیست.
اما اگر این کار را انجام ندهید و از ISCO عبور کرده و به سمت افق رویداد بروید، مشاهده می‌کنید که نور تمام جهان، به شکل یک نقطه‌ی کوچک در پشت سر سفینه‌ی شما خواهد بود.رنگ آن نیز به دلیل اثر انتقال به آبی گرانش، آبی خواهد شد. در لحظه‌ای که هنوز به افق رویداد وارد نشده‌اید ولی در نزدیکترین فاصله از آن قرار دارید، آن نقطه‌ی کوچک به رنگ‌های سفید و قرمز نیز دیده خواهد شد و در نهایت آبی میشود. این‌جا مرحله‌ی آخر دیدن آن نقطه است؛ زیرا در این لحظه تابش ریزموج کیهانی و پس‌زمینه‌ی رادیویی، برای شما به طول موج مرئی منتقل می‌شوند تا شما آخرین چشم‌انداز از کیهان را ببینید.
به راستی چقدر طول می‌کشد که از افق رویداد یک سیاهچاله با جرمی برابر با ۴ میلیون جرم خورشیدی عبور کرده و به سمت تکینگی برویم؟ یک سیاهچاله با چنین مشخصاتی، افق رویدادی به قطر ۱ ساعت نوری خواهد داشت؛ اما عبور از افق رویداد و حرکت به سمت تکینگی تنها ۲۰ ثانیه به طول می‌انجامد!
البته فضایی که بی‌نهایت خمیده شده است، مطمئناً مشکلاتی را ایجاد میکند و ما در این مرحله در خوشبینانه‌ترین حالت، جان خود را از دست خواهیم داد. با عبور از افق رویداد، هرگونه تلاشی برای خارج شدن از سیاهچاله، بر سرعت نزدیک شدن شما به تکینگی می‌افزاید.
تنها شانس شما برای افزایش زمان زنده ماندن (هرچند در این مرحله زنده بودن امکان‌پذیر نیست) این است که از هر تلاشی برای خارج شدن از سیاهچاله دست بردارید؛ زیرا سیاهچاله نیز همچون باتلاق عمل میکند. در سیاهچاله، خمیدگی فضا-زمان بی‌نهایت است.تکینگی در تمام جهات حضور دارد و فرقی نمی‌کند که شما در کدام جهت حرکت کنید، در هر حال به درون تکینگی سقوط خواهید کرد.
دورترین جرم فضایی از زمین نیز از دست ناسا در امان نیست!
در اولین روز از سال ۲۰۱۹ میلادی، ناسا اعلام کرد فضاپیمای Newhorizones از یک شیء اسرارآمیز به اندازه یک کوه که در فاصله ۴ میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد، عبور کرد. و صدها عکس با کیفیت از آن تهیه کرده است. این جرم فضایی که MU۶۹ نام دارد، کروی نیست و بر خلاف سایر اجرام فضایی، مسطح است. این جرم دورترین شیئی است که تا کنون توسط انسان مشاهده شده است.
فضاپیمای Insight متعلق به ناسا که در سال ۲۰۱۸ میلادی به مریخ اعزام شده بود، برای اولین بار در ماه آوریل اطلاعات فوق‌العاده‌ای را درباره لرزش‌های مریخ ، به ثبت رساند. از آن زمان محققان توانستند ۱۰۰ رخداد لرزه‌ای را به ثبت برسانند که ۲۱ مورد از آنها مریخ‌لرزه محسوب می‌شوند. محققان امیدوارند با تجزیه و تحلیل این اطلاعات بتوانند درک بهتری از ساختار داخلی این سیاره به دست آورند.
درحالیکه محققان ناسا سعی در کشف حیات در کره ی مریخ را داشتند، سیاره ای ناشناخته پا در عرصه میگذارد. در ماه سپتامبر محققان برای اولین بار وجود بخار آب را در سطح یک سیاره خارج از منظومه شمسی که قابلیت حیات دارد، تایید کردند. این سیاره K۲-۱۸b نام دارد.
یک ابر زمین است که دور یک ستاره کوتوله سرخ در فاصله ۱۱۰ سال نوری گردش میکند. این سیاره تنها سیاره شناخته شده در خارج از منظومه شمسی است که دارای آب، اتمسفر و دامنه دمایی است که امکان جاری شدن آب در سطح سیاره را فراهم میکند. این وضعیت، K۲-۱۸b را به مناسب‌ترین گزینه شناخته شده برای شکل‌گیری حیات تبدیل کرده است.
در ماه آوریل گروه تحقیقاتی تلسکوپ Event Horizon اولین تصویر ثبت شده از یک سیاهچاله فضایی را منتشر کردند. این تصویر به سیاهچاله موجود در قلب کهکشان Messier ۸۷ در فاصله ۵۴ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.
جرم این سیاهچاله معادل ۶.۵ میلیون برابر خورشید است. این تصویر نشان داد که سیاهچالههای فضایی شبیه یک کره تاریک هستند که با یک حلقه نورانی احاطه شده است. علت عدم موفقیت محققان در عکسبرداری از سیاهچالهها تا کنون این بود که سیاهچاله در فضا و زمان اعوجاج ایجاد میکند.پس مانع خروج هرچیزی حتی نور میشود. به همین علت مرکز سیاهچاله به شکل یک کره تاریک است.
سیاهچاله یا سیَه‌چال ناحیه‌ای در فضا-زمان با گرانشی چنان نیرومند است که هیچ چیز حتی ذرات و تابش‌های الکترومغناطیسی مثل نور،نمی‌توانند از میدان گرانش آن بگریزند.
نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش‌بینی میکند که یک جرم به اندازه کافی فشرده شده، می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاهچاله شود.
مرز این ناحیه از فضا-زمان که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمی‌تواند به بیرون برگردد را افق رویداد می‌نامند. صفت «سیاه» در نام سیاهچاله برگرفته از این واقعیت است که همهٔ نوری را که از افق رویداد آن میگذرد به دام می‌اندازد.
از این دیدگاه سیاه چاله رفتاری شبیه به جسم سیاه در ترمودینامیک دارد.
از سوی دیگر نیز، نظریه میدانهای کوانتومی در فضازمان خمیده پیش‌بینی میکند که افق‌های رویداد نیز تابشی به نام تابش هاوکینگ گسیل می‌کنند که طیف آن همانند طیف جسم سیاهی است که دمای آن با جرمش نسبت وارونه دارد.
میزان دما در مورد سیاهچالههای ستاره‌ای در حد چند میلیاردم کلوین است و از این رو ردیابی آن دشوار است.
پس از این ماموریت که چند هفته پیش انجام شد، آمریکا موفق به اعزام مستقل فضانورد به فضا پس از 9 سال شد.
برنامه ریزی برای این ماموریت در زمان رئیس جمهوری باراک اوباما انجام شده بود .
همانطور که برنامه های فضایی دهه 60 آمریکا مدیون استراتژی و حمایت های کِنِدی (رئیس جمهور آمریکا قبل از انقلاب ایران) بود، این موفقیت نیز مدیون باراک اوباما می باشد.
باراک اوباما در زمینه صنعت فضانوردی علاوه بر این موفقیت اخیر، پدیده ایلان ماسک و شرکت اسپیس اکس را در کارنامه ی خود داراست.
این فضاپیما محموله های خود از جمله <موش های قدرتمند> با عضلات قوی، کرم های آفت کش و یک روبات هوشمند تشخیص دهنده ی عواطف را به ایستگاه فضایی بین المللی تحویل داد.
این سومین دیدار سفینه بازیافت شده ی دراگون از ایستگاه فضایی است.
دراگون حاوی حدود 3 تن تجهیزات و ملزومات از جمله 40 موش برای انجام یک آزمایش در هر عضلات و استخوان ها در فضاست.
هشت تا از این موشها طوری مهندسی ژنتیکی شده اند که دو برابر حد طبیعی توده عضلانی داشته باشند. بنابراین به آنها <موش های قدرتمند> می گویند.
دراگون خودنمایی میکند!!
برای اولین باردو فضانورد سازمان هوافضای آمریکا(ناسا) با یک فضاپیمای خصوصی راهی مدار زمین شدند. داگلاس جی.هارلی و روبرت ال. بهنکن بعدازظهرشنبه به وقت شرق آمریکا سوار بر کپسول دراگون با موشک شرکت اسپیس اکس از مرکز فضایی کندی در فلوراید پرتاب شدند.
سفر آنها به ایستگاه بین المللی فضایی ابتدا قرار بود چهارشنبه انجام شود که به علت شرایط نامناسب آب و هوایی به عقب افتاد
دو فضانورد که توسط سفینه فضایی دراگون به فضا پرتاب شدند از اکتشافات جدید خود در فضا و کشف سیارات با اکوسیستم جالب، سخن گفته اند.
به راستی اکتشافات جدید فضایی در چه زمینه ای هستند؟؟
آیا کشور عزیز ما نیز لذت تجربه ی سفر به فضا را خواهد چشید؟؟
هواپیمای جنگنده مافوق صوتی دوموتوره، دو سرنشین و با بال متحرک ساخت شرکت گرومن در آمریکا است که نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۷۰ انجام داد و از سال ۱۹۷۴ برای خدمت در نیروی دریایی آمریکا پذیرفته شد. این هواپیما از ۱۹۷۴ تا ۲۰۰۶ در نیروی دریایی ایالات متحده به عنوان جنگنده برتری هوایی، هواپیمای رهگیر دفاعی و هواپیمای شناسایی تاکتیکی اصلی این نیرو خدمت کرد. اف-۱۴ بعد از اینکه در دهه ۱۹۹۰ مجهز به سامانه هدف‌گیری فروسرخ در شب و سیستم پرواز سطح پائین گردید، حملات موشکی هوا به زمین دقیقی را هم انجام داد.
آنچه که مورد نیاز نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بود، داشتن جنگنده‌ای دوربرد و پرطاقت بود که بتواند از ناوگان جنگی ایالات متحده در مقابل موشک‌های ضد کشتی شلیک شده از بمب‌افکن‌ها و زیردریایی‌های شوروی دفاع کند، در مقایسه با جنگنده اف-۴ فانتوم از رادار پرقدرت‌تر و موشک‌های دوربردتری به منظور رهگیری هواپیماها و موشک‌های دشمن برخوردار باشد و دارای خصوصیات برتری هوایی منحصربه‌فردی باشد.
موفقیت گرومن در پروژهٔ اف-۱۴ در آن بود که توانست دوباره از موتورهای بی‌کیفیت تی‌اف۳۰ که در هواپیمای اف-۱۱۱بی به‌کار رفته بود، در اف-۱۴-A استفاده کند. به دلیل مشکلات این موتور و ناکامی اف-۱۴ در نیروی دریایی آمریکا، موتور جدیدی با نام جنرال الکتریک اف۱۱۰ بر روی مدل‌های اف-۱۴-B و اف-۱۴-D نصب شد.
این قابلیت زمان جنگ ایران و عراق توسط عباس بابایی مطرح شد که در ابتدا با آن مخالفت شد و پس از شهادت عباس بابایی این طرح مسکوت ماند. اطلاعات دقیقی از این طرح در دست نیست.
با چند تصویر از این تامکت دوست داشتنی همراه باشید.
