رادیواکتیویته مصنوعی
پردیس فناوری کیش-طرح مشاوره متخصص صنعت و مدیریت-گروه مهندسی مکانیک
رادیواکتیویته یا پرتوزایی مصنوعی به پدیده‌ای گویند که در آن ماده‌ای پایدار در معرض تابشی معین قرار می‌گیرد که منجر به رادیواکتیو شدن آن ماده می‌انجامد.این پدیده نخستین بار توسط فردریک ژولیو کوری و ایرن ژولیو-کوری در سال ۱۹۳۴ میلادی کشف گردید که حاصل آن جایزه نوبل شیمی سال ۱۹۳۵ بود.
کاربرد این تکنیک به ویژه در تولید داروهای پرتوزا در پزشکی هسته‌ای محسوس می‌باشد.
روشهای متفاوتی می‌توان برای ایجاد رادیواکتیویته مصنوعی بکار گرفت همانند روشهای رآکتوری (همانند فعال سازی نوترونی)، شتابدهندهها، و ژنراتورها.
ژنراتورها
از مهمترین تولیدات این گروه می‌توان به مس-۶۲، گالیوم-۶۸، روبیدیوم-۸۲، استرانتیوم-۸۷-ام، تکنسیم-۹۹ام، و ایندیوم-۱۱۳-ام اشاره کرد. تلاشی این محصولات از نوع پوزیترونی و تسخیر الکترون یا گذار ایزومری است.
شتابدهندهها
از مهمترین تولیدات این گروه می‌توان به کربن-۱۱، نوترون-۱۳، اکسیژن-۱۵، فلور-۱۸، گالیوم-۶۷، ایندیوم-۱۱۱، ید-۱۲۳ و تالیوم-۲۰۱ اشاره کرد. شاید پرمصرف‌ترین اینها در پزشکی هسته‌ای فلور-۱۸ باشد که به‌طور نمونه از طریق 18O(p,n)18F تولید می‌شود.
فعال‌سازی نوترونی
از مهمترین تولیدات این گروه می‌توان به کربن-۱۴، سدیم-۲۴، فسفر-۳۲، گوگرد-۳۵، پتاسیوم-۴۲، کروم-۵۱، آهن-۵۹، سلنیوم-۷۵، و ید ۱۲۵ و ۱۲۳ اشاره کرد.